एउटा चढ्दो ग्रहण लागेको जून
अनि
पहिरोले चिरेको पहाडको छाती जस्तै
अनुहारमा बढेको उदासी
देखेर सोध्यो कसैलेः
किन उदास? किन दीर्घ निश्वास?
प्रिय साथी !
सबै प्रश्न उत्तर बोकी बस्दैनन्
न त कुनै उत्तरको लागि प्रश्न नै पर्खी बस्छन्
बरु प्रश्नका लागि प्रश्नै छ मसँग
त्यो पनि मेरै ईश्वरसँग ।
म डरले हडबडाउँछु किन ?
त्यो ईश्वरको बसाइसराइमा
जो मेरो पूजा लत्याएर
कृत्रिम सुगन्धी धूपमा
कूटील प्रार्थनाहरूमा
अनि मादक सङ्गीतमा
अल्झिन्छ कि भन्ने डरमा?
होइन-होइन,
जबसम्म
बलिरहने छ मेरो हृदयमा
श्रद्धाको तेलले भिजेको सलेदो
अनि धिपधिप गरिरहेको
आस्थाको बत्ती,
मलाई विश्वास छ
सुदामाको कनिकामा कृष्णको प्रेमजस्तै
गोप्य बसाइ सरेको ईश्वर
फर्कने छ उस्तै गोप्यताका साथ
अनि उसैले थप्नेछ
अलिकति तेल
मेरो आस्थाको दीपमा
त्यसबेला
ग्रहण भाग्नेछ आफै मुहारबाट
पहिरो पुरिनेछ आफै हृदयको
अनि बज्नेछ मधुर मधुर
झ्याउँकीरीको सङ्गीत।
प्रतिक्रिया दिनुहोस्